Say Hi

ถ้าใครมาที่นี่ใหม่ๆอาจงงที่เวลาเดินไปไหนมาไหน เจอคนอเมริกันทักทาย หรือมีคนชวนคุยตามป้ายรถเมล์ เหมือนเป็นเพื่อน ที่รู้จักกัน ตอนพี่มาอเมริกาครั้งแรก ก็มีพี่คนนึงแนะนำว่า “เราเดินผ่านใครก็ควรทักทายบ้าง เพราะเค้าทำกันเป็นเรื่องปกติ” พอได้มาที่นี่จริงๆก็เป็นอย่างที่พี่เค้าแนะนำไว้ แต่พี่ว่ามันก็แล้วแต่สถานที่ด้วย เช่นเดินในอพาร์ทเมนท์ ถ้าไม่ทักก็แปลกๆ เพราะบ้านใกล้เรือนเคียงกัน หรือจะให้ทักทุกคนที่เดินสวนกันในดาวทาวน์ก็ไม่ใช่

คนอเมริกันเป็นคนมนุษยสัมพันธ์ดี เดินไปตามถนนก็ทักทายกันเป็นเรื่องปกติ หรือบางครั้งเจอกันที่ป้ายรถเมล์ก็คุยกันจริงจังว่า บ้านอยู่ไหน ทำงานอะไร มีอยู่ครั้งนึงที่พี่บินกลับมาเดนเวอร์ ฝรั่งสองคนที่นั่งหลังพี่คุยกันตลอดทาง จนพี่คิดว่าเค้าอาจจะมาด้วยกัน แต่ก่อนลงเครื่อง คนนึงพูดว่า “Nice to meet you” สรุปว่าทั้งสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ก็สามารถคุยกันยาวตลอดสองสามชั่วโมงเหมือนรู้จักกันมานานซะอย่างนั้น

แต่ถ้าเรามองดูลึกๆแล้วคนอเมริกันเค้าคบกันอย่างห่างๆ มีการเว้นช่องว่างความเป็นส่วนตัว ถึงดูสนิท แต่ก็ไม่สนิทลึกซึ้งเหมือนคนคนเอเชีย เช่น เราอาจจะเจอเพื่อนของเพื่อนที่ปาร์ตี้ คุยกันถูกคอมากมาย แต่พอมาเจออีกที ก็อาจแค่สวัสดี ทักทายกันตามเรื่อง ไม่ได้มีการสานสัมพันธ์ต่ออะไร แต่นี่ก็ไม่ได้เหมารวมว่าคนอเมริกันทุกคนต้องเป็นอย่างนี้ พี่ก็มีเพื่อนชาวอเมริกันที่สนิทกันหลายคน พี่สังเกตว่าคนอเมริกันที่มีเพื่อนเป็นคนเอเชียเยอะ จะมีความเป็นเอเชียสูง(??) คือใจกว้าง เอาใจเค้ามาใส่ใจเรา และมีความละเอียดอ่อนเหมือนพวกเรา แต่ถึงยังไงพี่ว่ามันก็ต่อกันยาก หรือถึงต่อกันได้ก็ต่อกันไม่สนิท คนเอเชียด้วยกันจะเข้าใจกันง่ายกว่า นี่เป็นสาเหตุหลักที่เด็กนักเรียนเอเชียจะสนิทกันเอง เวลาเข้าเรียนในต้นๆเทอมก็จะพุ่งเข้าไปนั่งใกล้เด็กเอเชียกันก่อนเลย เผื่อมีเวลาจับกลุ่มทำงานก็จะได้ทำงานด้วยกัน เพราะคุยกันง่าย เข้าใจกันมากกว่า

ถึงตอนนี้อยู่นี่มาสองปีครึ่งแล้ว (เวลาที่ได้อยู่อเมริกาทั้งหมดแบบไปๆมาๆก็สามปีกว่า) พี่ยอมรับว่ายังเขิน ที่เดินไปไหนมาไหนต้องคอยยิ้มและสวัสดีทักทายคนที่เดินสวนกันทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันหรือเห็นหน้ากันมาก่อน สถานการณ์ที่สับสนในชีวิตที่สุดคงเป็นตอนเดินออกกำลังกายในสวนสาธารณะ ต้องคอยเดาว่าเค้าจะทักเรามั้ย หรือควรจะทักเค้าก่อน หรือไม่ทักแล้วมันจะแปลกมั้ย

ตอนอยู่ไทยพี่ไม่มีปัญหาในการเจอคนใหม่ๆ หรือต้องออกงานแล้วไปเจอคนเยอะๆ แต่พอมาอยู่ที่นี่ ด้วยความที่ภาษาก็ไม่ใช่ภาษาเรา วัฒนธรรมเค้าพี่ก็ยังไม่รู้ทั้งหมด ทำให้ความมั่นใจลดหายลงไปครึ่งนึง ทุกครั้งที่ต้องไป Business Lunch หรือแค่กินข้าวกลางวันกับเพื่อนที่ไม่สนิท มันก็ยังเป็นสถานการณ์อึดอัด กระอักกระอ่วน ที่เราต้องเข้าร่วมวงสนทนาทั้งๆที่เราเข้าใจไม่ทั้งหมด 100% บางครั้งก็หงุดหงิดตัวเอง รู้สึกว่าเราฉลาดกว่านี้นะ มั่นใจมากกว่านี้ แต่กลับแสดงออกไม่ได้เต็มที่ แต่ถ้าจะให้เราไม่ไปไหนเลยหรือไม่เข้าสังคมก็คงไม่ได้ พี่ก็เลยต้องยอมไป


พี่หวังว่าความมั่นใจมันจะเพิ่มกลับคืนมาเข้าซักวัน.. :)

Mellow tiger..

เพลงนี้อาจไม่ค่อยเกี่ยว แต่การ"เข้าสังคม"ของทุกคนคงเป็นเรื่องง่ายและสนุก (ถึงแม้จะต่างภาษา)
ถ้ามี"เพื่อน"เดินกับเราตลอดทางอย่างนี้...จริงมั้ย :)